بر اساس ادعاهای «اوبری دوگری» ـ متخصص زیست پزشکی امراض پیری و دانشمند ارشد انجمن «تحقیقات طول عمر انسان» انگلستان، ما شاهد حضور نخستین انسانی خواهیم بود که 150 سالگی خود را می‌بیند و نیز اولین انسان با امکان داشتن طول عمر یکهزار سال، تا 20 سال دیگر قدم به عرصه حیات می‌گذارد.

به گزارش سرویس «علمی» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، به ادعای «دوگری» پزشکان قادر خواهند بود که در طول زندگی این انسان 150 ساله ، به ابزارهای مورد نیاز برای درمان پیری و بیماری‌های ناشی از آن دست پیدا کرده و طول عمر انسان را برای مدت نامحدودی افزایش دهند.
وی شانس قطعیت «کنترل پزشکی طول عمر انسان» را تا 25 سال آینده 50 ـ 50 می خواند و پیش‌بینی می‌کند که مردم برای کنترل منظم سلامت خود به پزشکان مراجعه کرده و به درمان‌هایی از جمله ژن درمانی ، سلول درمانی، شبیه سازی سیستم‌ ایمنی و دیگر فنون پیشرفته پزشکی ، پرداخته و بدن خود را در وضعیت مطلوبی نگه می‌دارند.
دوگری پیری را یک عمر انباشتگی آسیب‌های سلولی و مولکولی در سراسر بدن توصیف کرده و می‌گوید: هدف این است که افراد در استفاده از آنچه پیرپزشکی پیشگیرانه خوانده می‌شود و در آن فرد به درمان دوره‌ای آسیب‌های مولکولی و سلولی قبل از ورود به سطح بیماری‌زا خواهند پرداخت، درگیر شود.
این موضوع که در آینده امید به زندگی تا چه اندازه و با چه سرعتی افزایش خواهد یافت، موضوع بسیاری از بحث‌های کنونی است، اما گرایش کلی کاملا مشخص است. سالانه حدود سه ماه به میزان امید به زندگی افزوده شده و متخصصان پیش‌بینی می‌کنند تا سال 2030 حدود یک میلیون انسان بیش از یکصد سال عمر خواهند کرد.
تا به امروز رکورد طولانی‌ترین عمر در جهان به یک انسان 122 ساله تعلق داشته و به گفته دانشمندان تا پایان سال 2010 بیش از 44 هزار فرد یکصد ساله در ژاپن زندگی کرده‌اند. با این حال برخی از کارشناسان بر این باورند که گرایش موجود به سوی افزایش طول عمر ممکن است به واسطه پدیده چاقی همگانی که جوامع ثروتمند و در حال توسعه را تحت تاثیر خود قرار داده ، دچار اختلال شود.
ممکن است نظریه دکتر دوگری دور از دسترس به نظر برسد، اما جایزه 20 هزار دلاری موسسه فناوری ماساچوست در سال 2010 برای بیولوژیست مولکولی که نشان داد نظریه‌ دوگری اشتباه بوده، به جایی نرسیده است. با این حال، برخی دانشمندان این نظریه را کاذب خوانده و آن را در مرحله ابتدایی آزمایش و بررسی اعلام کردند.
به گفته دوگری این نظریه با هدف زنده نگهداشتن مردم در شرایط ناسالم نیست، بلکه هدف جلوگیری از بیمار شدن مردم با وجود بالا رفتن سن است.
دوگری آسیب‌های ناشی از پیری را به هفت دسته اصلی تقسیم می‌کند که برای هر کدام فنون درمانی خاصی باید در نظر گرفته شود.
به گفته وی در حالی که علم در برخی از این دسته بندی‌ها هنوز در مرحله ابتدایی خود به سر می‌برد، برخی از این علوم در این دسته‌بندی‌ها به مرحله تکاملی مورد نظر دست پیدا کرده‌اند. برای مثال درمان با سلول‌های بنیادی، بزرگترین این دسته‌بندی‌ها محسوب شده که اکنون در مرحله بالینی قرار دارد. بیماریهای قلبی و عروقی که در حال حاضر بزرگترین قاتل انسان ها در سراسر جهان به شمار می‌روند، هنوز راه زیادی تا درمان قطعی دارند. در بیماریهای قلبی که منجر به نقصان عملکرد قلب، حملات و ایست‌های قلبی می‌شود، انباشت انواع خاصی از زباله‌های مولکولی به تعبیر دوگری، صورت می‌گیرد که محصول جانبی فرایند سوخت و ساز بدن هستند و بدن انسان قادر به مصرف و یا نابودی آن‌ها نیست.
دوگری در حال حاضر در حال کار با گروهی از دانشمندان آمریکایی برای شناسایی آنزیم‌ها در سایر گونه‌هایی است که قابلیت از بین بردن این زباله های مولکولی و پاکسازی سلول‌ها را دارا هستند و هدف نهایی این است که با ژن درمانی این توانایی را به انسان‌ها انتقال دهند.
این دانشمند انگلیسی از پیش‌بینی دقیق طول عمر انسان در آینده خودداری کرده، اما معتقد است که با هر پیشرفت اساسی در زمینه طول عمر انسان دانشمندان خواهند توانست زمان بیشتری برای پیشرفت های علمی به دست آورند.

منبع: خبرگزاری دانشجویان ایران